A co gdyby....

 Czasem zastanawiam się co gdybym tamtego dnia nie zakochała się w chłopaku ze stacji PKP - 16 lat temu.Jak potoczyłby się mój los gdybym nie wybrała Tych wszystkich kłamców,manipulantów i tchórzy.

Tylko On nic ode mnie nie chciał-chłopak ze stacji PKP z oceanicznymi oczami i kosmosem w głowie...Zawsze chciałam by ktoś zobaczył moją czarną duszę i pokochał mnie z każdą wadą i każdym smutkiem.Z każdym kolejnym wewnętrznym samobójstwem i zapachem tytoniu gdzieś pomiędzy moim karkiem a włosami.Nie udało się.

I właśnie teraz siedzę w swojej oazie spokoju,nie mogę znieść swoich myśli ,płaczę bo SAMOTNOŚĆ to kurwa a ja nie chcę być już zawsze sama.Od kiedy się urodziłam z samotnością łączy nas miłość platoniczna-była obok mnie zawsze i wszędzie nawet gdy wydawało mi się,że znalazłam DOM w ramionach i bezpieczeństwo,którego tak bardzo potrzebuje-nic bardziej mylnego.Po jakimś czasie okazywało się,że świat w którym trwałam wierząc,że jestem kochana okazywał się kłamstwem,złudzeniem i wtedy ONA znów siadała obok mnie powtarzając,że NIGDY mnie nie opuści.Udało jej się.

Mam 33 lata,rozjebane życie,umysł,zdeptane i słabo bijące serce a obok mnie Samotność.Ubrana w różową sukienkę,odpala mi papierosa.Nienawidzę jej-ciszy,która z nią przychodzi.Poczucie,że jestem gównem,które na nic więcej nie zasługuje.To pierdolone pragnienie ŚMIERCI tak głębokie i prawdziwe.Stawiam jej granice lecz nie wiem jak długo będę potrafiła z nią walczyć.Nie lubię pić rano kawy sama,sama palić papierosa na balkonie,sama spacerować z Haze,który też ma mnie w dupie .Wracać do domu,łóżka w którym kule się w kłębek i płacze,ryczę z rozpaczy,niekochana od narodzin.To przykre i kurewsko smutne ale tak już jest.

Co gdybym nie zakochała się w chłopaku 16 lat temu.

Co gdybym nigdy nie próbowała kochać i tak rozpaczliwie nie potrzebowała poczuć,że ktoś może kochać mnie.

Odpalam papierosa.

Tkwie w gównie z którego nie potrafię się wydostać.

Psychotropy nie działają a BÓL się nasila.

NIENAWIDZĘ SIEBIE.