-Nie mam już siły...
-Na co Weronika?
-Udawać,że jest dobrze,że kurwa daję radę,nie mam siły. ''Jesteśmy razem i jesteśmy blisko siebie ale nieważne jak blisko siebie jesteśmy dziś czuję,że zostałam sama''. Nie potrafię już udawać,że mam siłę i skrywać potoku łez i kurewskich krzyków wewnątrz mnie. Zostałam potępiona, za wszelkie zło,które wyrządziłam...
Płacze.
-Przestań płakać,powiedz mu,że potrzebujesz pomocy.
-I co to zmieni? Diler z rogu znanej mi ulicy dziś wiedział,że zapukam do jego drzwi a tania dziwka spod kiosku rozerwała swoje kabaretki z szyderczym uśmiechem mówiąc mi,że już zawszę moja dusza będzie samotna.Straciłam siłę,wiarę i nadzieję,tracę życie...
-Wiesz,że to nieodwiercane.
-Zapadł wyrok już nikt nie jest wstanie mi pomóc,to koniec.
Moja dusza znów oszalała,opętał mnie smutek,żal i rozpacz.Tracę wszystko nie mając nic.Nie mam nic mając wszystko,sens jest bezsensem,ból rozkoszą a rozkosz bólem i kim właściwie jestem? Nikim będąc kimś czy kimś będąc nikim.
Rozczarowanie.
Ból.
Rozpacz.
Śmierć.
Zamykam oczy.
Ciemność.
Śmierć.

-Kiedy napiszesz coś nowego?
-Kiedy życie zacznie mi się pierdolić.
-Czyli nigdy...
-Mam taką nadzieję.
-Radzisz sobie?
-Nie wiem. Przestałam skupiać się na przyszłości i przeszłości,żyję tym co mam teraz. Niekiedy mam ochotę rzucić umysłem o biały sufit w swojej oazie spokoju ale to mija..Kiedy wtulam się w jego ramiona i czuję zapach nikotyny na jego karku wiem,że nic więcej mi nie potrzeba. I chodź czasem doprowadza mnie do szału i mam ochotę rozedrzeć skórę i wyjść z siebie to kocham go za to,że potrafi w sekundę wywołać na mej twarzy uśmiech.
Wiesz,jakiś czas temu stanowczo twierdziłam,że związki nie są dla mnie bo nie potrafię w nich trwać. Zawsze to samo,zawsze kłamstwa,czarowanie i ból.
Dziś kiedy zasypiam,wiem,że mam dla kogo się obudzić.I kiedy przychodzą TE najgorsze wieczory,wybieram jego numer,wciskam zieloną słuchawkę i kiedy słyszę jego głos,nic już nie jest ważne. Za bardzo skupiając się na błahostkach ucieka nam to co najważniejsze.Każdego dnia zaczynam dzień uśmiecham i kończę go w łóżku w swojej oazie spokoju z mężczyzną,który mocno mnie przytula,całuje w kark i powtarza,że kocha mnie najmocniej na świecie. Miłość nie polega tylko na słowach. Wiem,że gdyby odpadły mi nogi,bądź gdybym znów zaczęła uciekać w ramiona magicznej substancji on nie odejdzie. Na dobre i na złe? Na zawsze?
Tego nie wie nikt. Nie wiem czy za miesiąc wciąż będziemy jednak teraz mam wszystko.
Samotne wieczory doprowadzają mnie czasem do szału,wtedy najtrudniej jest pokonać wewnętrzny ból po rozczarowaniu . Ale już nie płaczę każdego dnia,nie miewam napadów furii, nie ląduje na rogu znanej mi i wam ulicy.Żyję bo mam po co.
Żyję bo mam dla kogo.

-Weronika ktoś do ciebie ciągle dzwoni
-To odbierz to pewnie A.
Mama odbiera telefon,przynosi mi go do łazienki.
-To nie A.
-Hallo.
-Słyszę czyjś oddech w słuchawce telefonu.Zaczynają drżeć mi ręce.Boję się,nie chcę usłyszeć obcego mi głosu,który znam doskonale.
-Weronika....
-Kto mówi?
-Potrzebuje Cię.
-I po co do mnie dzwonisz?
-Ratuj mnie! Potrzebuję Cię!
-Prosiłam byś dał mi spokój.
-Weronika to koniec,umieram.
-Wiesz ile razy mi to powtarzałeś? Wiesz ile razy rzucałam wszystko i byłam pod twoim domem,przekonana,że już dawno umarłeś z przedawkowania. Nie dzwoń do mnie. W dupie mam twoje życie i twoje umieranie.
-Mówisz serio?
-Zdziwiony.? Masz czelność do mnie dzwonić,zawsze kiedy jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Nie potrzebuję cię już,odnalazłam miłość,której szukałam całe życie.
-Zdechnij.
-Haha widzisz... Zawsze taki byłeś,egoistyczny i popierdolony samiec,który patrzy tylko na swoje potrzeby i swoją dupę.
-Kochałem cię.
-Żartujesz? Nikogo nie kochasz bardziej niż siebie.Ty nawet nie wiesz czym jest miłość.
-To co było między nami?
-Ogromna pomyłka za którą płaciłam następne 6 lat.
Teraz jestem spokojna i nie mam zamiaru wciąż płacić za błąd,którego konsekwencje są mi znane.
Trzymaj się.
Wciskam czerwoną słuchawkę,siadam na łóżku. Wstaję,zbiegam po schodach,odpalam papierosa.
Jestem szczęśliwa.
Tak bardzo szczęśliwa.

-Wiesz,tak sobie myślę,że za bardzo skupiamy się na marzeniach o życiu,którego nigdy nie przeżyjemy,że zapominamy o tym co mamy. Przecież nie jest aż tak źle,przecież to dzięki temu wszystkiemu każdego poranka wstaję z uśmiechem na twarzy.
-To On tak cię zmienił?
-Nie zmienił mnie.Otworzył mi oczy,pokazał jaka jestem naprawdę. Widzisz,nie pokochał mnie za to jak wyglądam lecz za to kim jestem.Nie imponowało mu palenie ze mną blantów i upijanie się do nieprzytomności lecz czytanie moich notek i powtarzanie,że kiedyś będę wielką pisarką. Zabawne ale z czasem sama w to uwierzyłam. Lubię kiedy leży obok mnie w te najgorsze wieczory,całuje moje dłonie i powtarza,że będzie ze mną na zawsze. To brzmi jak tanie romansidło z kiosku na znanej nam ulicy jednak zawsze tego pragnęłam . Pragnęłam mężczyzny,który pokocha mnie jaki moją zranioną duszę. Nie muszę przy nim płakać by zauważył we mnie smutek,nie muszę krzyczeć by zauważył ZŁOŚĆ.Mogę milczeć a on wie,że kocham go równie mocno jak wczoraj,ba! Nawet mocniej niż dziś rano.
-Czyli odnalazłaś szczęście?
-Nie wiem czy je odnalazłam. Odnalazłam sens istnienia. Wiem,że jestem mu potrzebna a on jest potrzebny mi.Wiem,że to zawsze JA chciałam zmusić facetów do miłości a kiedy mi się udawało po prostu odchodziłam.Dziś tego nie chce.Dziś nie zmuszam nikogo do niczego i sama nie poznaje swojego ja. Już nie potrzebuje kłamstw by przetrwać. Bo wiem,że nawet znając najgorszą prawdę będzie mnie kochał,wspierał i wierzył we mnie.
-Czyli to miłość?
-To zupełnie inna miłość,niż ta o której pisałam kilka razy myśląc,że to ta na zawsze. Wiesz kiedy PIERWSZY RAZ spotkałam A poczułam jakby był częścią mnie,jakby moje serce już dawno należało do niego.Wewnętrzny spokój i brak niepotrzebnych pytań. Uciekałam od jego słów i powtarzałam,że to nie ma sensu bo moja dusza jest zbyt zraniona.Jednak nie poddał się. A kiedy pierwszy raz złapał moją dłoń,a palce idealnie wplątały się w siebie,na mej twarzy pojawił się uśmiech,wiedziałam,że od tamtego momentu mam dla kogo żyć i dzięki komu.
-Kochasz go?
-Kocham. Ale nie miłością toksyczną,wymuszoną czy też wymyśloną. Kocha go każda część mnie,każdy organ i każdy zakamarek rozumu. Kocham i tyle. Nie chce marzyć o innej przyszłości.Bo teraźniejszość jest najlepszym momentem jaki mam i jaki mnie spotkał.
Teraz wszystko jest łatwiejsze.Życie jest łatwiejsze.

Nie chce już analizować życia,którego przeżyć nigdy nie będę mogła. Chcę napisać dziś o życiu,którym żyję.
Nie zdawałam sobie sprawy jak to jest żyć ''naprawdę'' nie zadając zbędnych pytań swojemu wewnętrznemu ja.Nie jestem już smutnym człowiekiem.
Nie chcę znów zagłębiać się w miłość,którą żyję.Nie chcę składać fałszywych obietnic wiecznego szczęścia ale spotkałam na swej drodze faceta,który uszczęśliwia mnie każdego dnia i każdego dnia zakochuje się w nim bardziej niż poprzedniego.
Lubię kiedy jest obok mnie,kiedy obejmuje moje drżące ciało i całuje moje zmęczone dłonie.
Lubię kiedy mam ochotę udusić go swoimi rękoma a on w mgnieniu chwili rozśmiesza mnie do łez.
Lubię palić z nim papierosy i obserwować jak się uśmiecha.
Widzisz mówi się,że miłość to motylki w brzuchu,drżące ciało i brak tchu-otóż to kłamstwo . Miłość to oczy,serce,słowa,rozum,szacunek i tęsknota.
Wiesz co oznaczają słowa ''kocham cię''? To znaczy być przy kimś,pomimo porażek i sukcesów,to znaczy wspierać nawet największą głupotę tej drugiej osoby,to znaczy spakować walizki w jeden dzień i wyjechać jeśli zaistnieje taka potrzeba.
Nie potrzebuję już nic. Moje życie zmieniło się z dnia na dzień. Z uśmiechu w uśmiech na zawsze. Moje życie przestało sprawiać mi ból,zaczęło sprawiać przyjemność.
I każdego dnia dziękuje Bogu za jego istnienie i pojawienie się w moim życiu. Posklejał moje rozjebane na milion kawałków serce,dając siłę na dalsze życie.
Nie martwię się o jutro bo wiem,że budząc się jutro wciąż będę kochać jego a on zadzwoni mówiąc mi,że kocha mnie równie mocno jak ja jego.
Tak wygląda moje życie. Przestało być huraganem smutnych emocji.