Mam na imię Weronika mam 21 lat i bagaż wspomnień o której czasem chciałabym nie pamiętać.Nasze ulice przepełnione strachem,bólem i cierpieniem krzyczą bo wciąż uciekamy przed szczęściem,które tak naprawdę ma każdy z nas w sobie.
Kiedy miałam 17 lat poznałam ludzi,których zwykła nastolatka nie powinna poznawać. Ucząc się w gimnazjum byłam pośmiewiskiem i tą,którą wytykali palcami. I może to sprawiło,że życie przestało sprawiać mi przyjemność.
W wieku 17 lat zakochałam się poraz pierwszy i chyba tak naprawdę ostatni,moje życie uległo diametralnej zmianie...A chcesz znać dalszy ciąg historii ?
Przeczytaj notki,nie oceniaj,nie próbuj zrozumieć. DAJ PONIEŚĆ SIĘ EMOCJĄ!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz