Jestem tak bardzo rozczarowana swoim życiem,iż dziś nienawidzę swojego wewnętrznego ja.

Nienawidzę swoich słów,gestów,uczuć...-JAKICH KURWA uczuć skoro nie czuję nic prócz wewnętrznej nienawiści do samej siebie.Nie chcę tak istnieć ,nie chcę być pomimo nie bycia,nie chcę czuć pomimo braku jakichkolwiek uczuć,nie chcę oddychać pomimo braku tchu.Kiedyś Takie dni jak ten były moim schronieniem,dziś są zagładą dnia wczorajszego.

Wczoraj znów probowałam poczuć cokolwiek -PUSTKA ,dziś żal i poczucie bezradności bo przecież jak to możlwe by dotyk,smak,aromat nie wywoływały żadnych emocji,żanych wrażeń jedno wielkie,kompletne NIC.

Przestałam się bronić.Ryczę bo tak bardzo nienawidzę TEGO stanu.Ciszy,smutnej muzyki i bycia sam na sam ze swoją rozjebana duszą.Nienawidzę nawet swojego oddechu,swoich myśli,swojego bicia serca.NIECH SIĘ TO JUŻ SKOŃCZY.

Ludzie upadają i podnoszą się każdego dnia a JA? Ja nie mam siły by uwierzyć w wolę przetrwania.BRAKUJE MI CIEBIE.

Brakuje wiary.

Brakuje słów.

Brakuje po prostu bez zbędnych tłumaczeń i chodź wiem,że tęsknota jest tylko jedną z wielu emocji z którymi dziś walczę.Padam na podłogę.

Wstaję,nalewam szklankę wódki,wyciągam z zapomnianej bluzy woreczek,któego znaleźć nie powinnam.Wysypuje,rysuje,biorę głęboki wdech,wciągam.Wykręca moją duszą,emocje odbijają się od ścian a umysł został zdetonowany.Jestem brakiem,brakiem wiary w cokolwiek.Moje zmysły otwierają oczy a ja uświadamiam sobie,że gdzieś na dnie,szafki,którą znam doskonale jest ONA magiczna substancja z życia ostatniego.Znajduję ją,znajduję ich 7,wyciągam połykam.Nie czuję nic,prócz poczucia odrzucenia wewnętrznego ja.

Tak bardzo chciałam normalności a znów stałam się gównem,którego nie jestem w stanie posprzątać.WRÓCIŁA-rozjebana,zaplakana,pełna żalu.

NARKOMANKA miliona złudzeń,które nie mają prawa stać się Rzeczywistością marzeń.