Paranoja

 Kolejny dzień ,kiedy zamiast po prostu być jedynę o czym marzę to o tym by odejść.

Nie chcę być TAKIM CZŁOWIEKIEM-pełnym bólu,rozczarowania,żalu i ciągle płaczącą idiotką,która po prostu NIE CHCE ŻYĆ.Straciłam gdzieś sens istnienia,straciłam wiarę,nadzieję,straciłam siebie.I chodź bywają momenty kiedy naiwnie łapię się na tym iż zaczynam marzyć i się uśmiechać,to pryska jak mydlana bańka...Nie rozumiem swojego istnienia,po prostu nie rozumiem.Nie potrafię już nawet wstać rano,zacisnąć pięści i trwać.

Kolejny dzień kiedy bardzo szczegółowo zaplanowuję kolejne wewnętrzne samobójstwo mam nadzieję iż tym razem OSTATECZNE.

Stwórco ludzkości,BŁAGAM przerwij mój byt.Odbierz wszystko co jeszcze mi zostało i przestań ze mnie drwić.Proszę zabierz mnie stąd....Odbierz oddech,bicie serca,odbierz życie bo ja już go nie potrzebuję.

Nalewam szklankę wódki a przecież wczoraj przysięgałam samej sobie,iż nie będę tego robić.-Kłamałam.

Wysypuję biały proszek,zaciskam pięści,ryczę ale wiem,że to zaguszy demony w mojej głowie.Wciągam,wymiotuję,odpalam papierosa,padam na łóżko,obejmuję poduszkę KRZYCZĘ ciszą,której nikt nie słyszy.Płaczę tak głośno wyję z bólu.

Nie ma już dla mnie szansy.Nie mam już złudzeń.

Szczerze ? jest mi to wszystko tak bardzo obojętne iż w tym momęcie nie obchodzi mnie nawet czy to czytasz.Nie obchodzi mnie czy ma to jakiekolwiek dla ciebie znaczenie.

Jestem NIKIM ,BEZNADZIEJNĄ pomyłką stwórcy który jak tania kurwa nie potrafi mnie stąd zabrać.

Nie chcę niczego co mogłoby dać mi jakąkolwiek namiastkę normalności.

Nie okłamujmy się NIGDY nie byłam normalna-połykam magiczną substancję,dziś jestem gównem,śmieciem,totalnym wrakiem człowieka,którym zawsze byłam.

Boże! Jak ja nienawidzę swojego umysłu,swojej duszy,swoich emocji.

PROSZĘ przerwij to ! już dłużej nie wytrzymam.

UMIERAM.