-I co mam zrobić skoro jestem smutnym człowiekiem?

-Odnajdź w sobie emocje.

Niby nic a jednak coś. Niby tak prosto a wciąż śmieję się sama z siebie bo..Bo przecież odpowiedź jest we mnie.

To ja stworzyłam samą siebie,to ja stworzyłam taką Weronikę.Smutną,samotną i cholernie zdesperowaną...Nie rozumiem dlaczego?

Czy miłość to wszystko co może nas uszczęśliwiać?Czy po prostu to ja przestałam cieszyć się z czegokolwiek..Tak niewiele czasem potrzeba.

Przecież znam emocje inne od smutku,żalu,rozpaczy,bólu i cierpienia.

Ale czy tak bardzo zraniona potrafię jeszcze je odczuwać ? Czy tak kurewsko skopana po dupie potrafię jeszcze żyć?

Zastanawiam się czym jest dziś dla mnie szczęście? Minutą,sekundą a może po prostu literką.

Radość? powietrzem,zapachem,smakiem ah nie wiem.

Tak bardzo zatracona w rozpaczy przestałam się uśmiechać.

Tak bardzo zatracona w udręce przestałam mieć marzenia. 

Ale czy naprawdę powinnam była przestać marzyć? 

Boże czy nie mógłbyś postawić na mej drodze kogoś kto potrafiłby wytłumaczyć mi sens istnienia w taki sposób bym znów była szczęśliwym człowiekiem?

Nie chcę już odczuwać smutku.

Nie chcę już tęsknić.

Nie chcę by samotność była moją przyjaciółką.

Nie chce pustych wieczorów w oazie spokoju z kubkiem herbaty. Chcę żyć!

Żyć.

Ktokolwiek,jakokolwiek.