Kim dziś jestem?

Znów to samo...Znów marznę wieczorami,tęsknie każdego poranka  i drżę kiedy zdaję sobie sprawę,że nie ma już szansy by bym odnalazła szczęście.

Znów jestem nikim?Tak,nie?

Więc kim jestem? 

Przegrałam?Wygrałam? Czy znów straciłam kontrolę?

Mój umysł się rozjebał,ciało zgniło a cała reszta...Sama nie wiem.

Znów każdego dnia płaczę w ukryciu,zaciskając pięści i waląc głową o ścianę.Znów to robię....

Wysypuje,zgarniam,zwijam,wciągam....Jestem NIKIM !

Bo przecież tak jest lepiej...

Bo przecież tak świat wygląda inaczej...Ludzie zadają mniej bólu a rozczarowanie jakoś przestaje mieć znaczenie.Brakuje mi stabilizacji,brakuje mi ciepła.

Czy to jakaś kurewska klątwa?

Od 21 lat to cholerne poczucie braku miłości.

Czym jest do cholery miłość?

Rozpierdalam się! Drżę ! 

Niby jest obok jednak znów czuję cholerną niekontrolowaną samotność,moja dusza cierpi,cierpi,cierpi.

Płacze.

I wiesz,nigdy nie czułam miłości,nigdy nie czułam się nikomu  potrzebna!

Jestem NIKIM.

Znów to samo.

Początek taniego romansu z kiosku na rogu,obietnice,kłamstwa,zdrady,wstyd,obrzydzenie,NIENAWIŚĆ.

Nienawidzę siebie!

Nienawidzę swojego serca,które kocha.

Nienawidzę swojego ciała,które pragnie.

Nienawidzę tego pierdolonego uczucia,że jestem,byłam i będę nikim.

Bezgraniczna nienawiść.

Nienawidzę siebie!