-Co się z tobą dzieje szogunie?

-Cierpię na aspołeczność,nienawidzę ludzi.

-Jak to?

-Poważanie ostatnio wszyscy mnie wkurwiają a każdy kto dzwoni doprowadza mnie do szału. Już nawet nigdzie nie wychodzę. 

-Depresja życiowa?

-Nie wiem  ale czuję,że praca to to jest TO to coś czego szukałam od kurwa bardzo dawna.

Nie mam czasu myśleć o tym co zrobiłam źle ani o tym jak mam kurwa żyć dalej.

-Tęsknie za moją przyjaciółką.

-Nie jestem nią dla ciebie,już dawno.W MOMENCIE kiedy utonąłeś w kamienicy zamarłeś dla mnie.

-Przepraszam cię za tę akcję.

-Ale nie masz za co po prostu wrzuć na luz i daj mi żyć.Nie chcę mieć znajomych,którzy walą po kablach i wynoszą pół domu żeby mieć na odlot.To lewel nie dla mnie.To dno którego nie dotknę ogarniasz?

-Weronika ale czasem się po prostu nie da tak żyć.

-Jeśli się chce to się da.Ostatnio doszłam do wniosku,że smutek to wytwór naszej wyobraźni,jeśli siedzisz w domu i myślisz oczywistą jest sprawą,że utoniesz w żalu i cierpieniu.Musisz mieć cel,rozumiesz?

-Zapierdolić i odlecieć.

-Też tak myślałam.A może ogarnąć głowę i być mega człowiekiem którym byłeś.

-Nie mam już po co.

-A pamiętasz mnie 4 tyg temu? mówiłam to samo a teraz.

-Uśmiechasz się .

I wtedy zdaję sobie sprawę,że jestem,czuję,myślę i mam po co żyć !