Dziś znów chodzę jak opentana wzdłuż pokoju.Nie wiem co mam zrobić z sobą i ze swoim,życiem.

Muzyka,muzyka,muzyka zawsze wyciszała moje myśli lecz dziś krzyczą ,drą morde a ja zgubiłam się wraz z jego imieniem napisanym znów w pamiętniku.Przecież już umiałam zamykać oczy i nie szukac go w ciemnej przestrzeni,przecież już umiałam płakać tylko wtedy gdy cholernie bolało mnie serce-cała nauka poszła gdzieś daleko.

Nie wiem co zrobić.To jak gra w której muszę wybrać odpowiednie drzwi by przeżyć.

Przecież już tyle razy umierałam,iz już dawno wyczerpałam normę przeciętnego śmiertelnika.

Samotność czy aby na pewno się do niej przyzwyczaiłam. Zmuszam się do trwania w czymś co jest bezsensowna historią naiwnej idiotki.

Proszę Cię zrób coś bym zrozumiałam abstrakcyjne pojęcie miłości.