Wiesz,kiedy tak leżę w ciepłym łóżku w swojej oazie spokoju a za oknem panuje nieznośna biała i kurewsko fałszywa zimna,zadaję sobie pytanie.Co dalej mam zrobić...
Nie potrafię być tym samym człowiekiem.
Pakuję plecak,wypakowuję,płaczę,śmieję się,rzucam się na kolana i proszę Boga by uratował moją duszę. Z drugiej strony powtarzam sobie,że przecież inni mają gorzej. Za co zostaję tak ukarana? Może zbyt wiele ludzi skrzywdziłam a może nie należy mi się szczęście. Nie wiem czy jestem zmęczona czy po prostu dorosłość mnie przeraża ale mam 22 lata i wciąż nie wiem kim jestem.
Kiedy miałam 15 lat powtarzałam wszystkim dookoła,że dam radę,że zostanę kimś ważnym. Dziś?Jestem szarym człowiekiem,z małej wioski pracującym po 12 godzin za 7 zł na godzinę. I gdzie jest sens? Nie stać mnie na własne mieszkanie,nie stać mnie na dobry samochód,lepsze życie i beztroskie życie. A przecież miało być tak dobrze?
Otóż przestałam oszukiwać samą siebie. Przestałam też czuć żal do rodziców,iż nie wyjechali i nie postarali się bym miała lepszą przyszłość. Kiedyś chciałam grać na skrzypcach,obwiniałam mamę za to,że nie dała mi takiej możliwości,teraz sobie myślę,iż nie miała po prostu na to pieniędzy. To przykre ale żyjemy w kraju gdzie człowiek za nic ma człowieka. Widzisz jestem zwykłą ekspedientką ze znanej sieciówki w której moim zadaniem jest uśmiechanie się do klientów,doradzanie i dbanie o czystość na salonie. To dość przyjemna praca jednak wciąż słyszę dociekliwe komentarze,niemiłe stwierdzenia ''to należy do pani obowiązku''. Należy.
Już nie obwiniam za nic mamy ani taty bo przecież się starali. Dawali mi tyle ile byli wstanie. A przecież miałam naprawdę wiele. Chcieli bym była lepsza ale to ja się poddałam.Tyle tylko,iż ja szanując czyjąś pracę chciałabym by ktoś szanował i moją.
Widzisz dopadło mnie najgorsze kurewstwo z dnia wczorajszego.
Straciłam wszystko. Tylko gdzie jest sens? W kolejnych łzach?
Nie mam już siły płakać.Przegrałam z życiem teraz pozostaje i trwać.