-Poproszę czystą wódkę z lodem,podwójną.
-Wszystko w porządku?
-Nic nie jest w porządku proszę pani.Nic.Ale takie jest nasze życie.
Wypijam szklankę wódki.
-Poproszę jeszcze raz to samo.
-Może nie powinnaś pić.
-Wydaję mi się,że to nie pani sprawa.Proszę jeszcze raz to samo.
-Cześć Weronika...
Słyszę gdzieś za plecami damski znany mi głos.
-Co u ciebie,boże dawno cię nie widziałam..Gadałam z Dominiką,pytałam o ciebie ale ona też...
-Daj mi spokój nie mam ochoty na pogaduchy.
Odchodzę od baru,siadam na drewnianych krzesłach przy drewnianym stoliku,odpalam papierosa.Wyciągam z kieszeni telefon,mam ochotę napisać jak bardzo żałuję wielu rzeczy,jak wiele kłamstw zniszczyło moje życie i jak bardzo potrzebuję przyjaźni i miłości,jednak znów uciekam,chowam telefon i płaczę jak dzieciak.
-Czy mogę się przysiąść?
-Hej.Jak musisz to możesz.
-Co ty znów tu robisz?
-Upijam się czy to coś dziwnego?
-U ciebie nic nowego ale może odstawię cię do domu...
-Nie czuję takiej potrzeby.
-Kurwa,znów siniak.
-Chcę umrzeć,pragnę śmierci i wstąpienia w niebiosa,pragnę odlotu na zawsze.Napijesz się ze mną wódki?
-Nie dziś,dziś odstawię cię do dom,wyglądasz strasznie.
-Ja nie mam domu.
-JAK TO NIE MASZ?
-Nie mam...Jestem gównem w syfie z którego nie potrafię się wydostać...
-A dlaczego płaczesz?
-Bo nie mam już siły,jestem zmęczona rozumiesz,zmęczona a ten skurwysyn u góry nie chce mnie stąd kurwa zabrać.Ja naprawdę potrzebuję odejść na zawsze.
-I myślisz,że to lekarstwo na wszystko?
-Nie wiem ale może wtedy nie będę nienawidzić,kochać,tęsknić i czuć obrzydzenie do samej siebie,może tam czeka mnie obiecany raj,raj zbawienia.