Chaos

 Czasem są dni jak TEN - niezbyt dobry,niezbyt zrozumiały,niezbyt wytłumaczalny.

Dzień taki jak TEN kiedy mam ochotę krzyczeć w niebogłosy jak bardzo mi źle samej ze sobą.Jak cicho,jak pusto jak kurewsko nie do wytrzymania a mimo to milczę,okrywając się kołdrą po sam czubek głowy i cicho łkam jak małe niemowle by NIKT nie usłyszał mojej minuty cierpienia.

W sumie to sama już nie wiem gdzie jestem w jakiej emocjonalnej czasoprzestrzeni się zatrzymałam.Niby każdego dnia wstaję i podejmuję walkę jednak jakaś część mnie wciąż cichutko śmieje się szyderczo,powtarzając jak wiele cierpienia i złości mam w sobie.Nauczyłam się świetnie udawać-udaje uśmiech,udaje że jestem niepokonana,wredna i kurewsko silna a kiedy zaciskam pięści mam ochotę roztrzaskać głowę o ścianę i rzucić emocjami o biały otaczający mnie sufit głupoty...Tak bardzo zatraciłam się w monotoni życia codziennego iż wszystko inne przestało mieć jakiekolwiek znaczenie.Znasz to?Budzisz się każdego dnia przed budzikiem,ubierasz bluze,nastawiasz wodę na kawę,odpalasz papierosa,wychodzisz z psem na spacer-bo tak już musi być.Wracasz,pijesz kawę,wchodzisz do wanny,zmywasz z siebie nienawiść i poczucie wewnętrznego gówna które w sobie masz,płaczesz i robisz to każdego pierdolonego poranka,po czym znów odpalasz papierosa,siadasz na balkonie wspomnień i zastanawiasz się gdzie popełniasz pierdolony błąd.Nie znajdujesz odpowiedzi bo prawdopodobnie jej nie ma jednak bezmyślnie analizujesz zadawane sobie pytanie po czym nakładasz na twarz makijaż,wraz z doskonale pasującą maską i jedziesz udawać,że jesteś niezniszczalną suką,która nie czuje nic prócz nienawiści,żalu i wewnętrznej rozpaczy.Tak dzieje się każdego dnia.Wiem,że nie powinnam w siebie wątpić bo przecież pokonałąm tak wiele złego a mimo to wciąż nie dostrzegam dobra.Dziękuje komuś odpowiedzialnemu za nasz los,że pozwala mi otaczać się ludźmi,którzy w minimalny sposób sprawiają,że walczę jednak nie wiem jak długo będę w stanie udawać,walczyć o coś co zupełnie nie ma znaczenia. To tak jakbym już dawno umarła a moja dusza wciąż TU trwała-odpycham od siebie wszystko co mogłoby jakolwiek zmienić moje monotonne życie.Uciekam przed wszystkim co mogłoby obudzić we mnie jakiekolwiek emocje bo nie chcę już BÓLU ani rozczarowania.Nie chcę już niczego co mogłoby dać mi jakąkolwiek nadzieję po czym znów SPIERDOLĘ wszystko tak bardzo,że już NIE będę wstanie się pozbierać.

Wysypuje,wciągam,nalewam szklankę wódki z 5 kostkami lodu.Mam ochotę na długi spacer po wspomnieniach,

Dziś jest TEN dzień,

Dzień,którego nienawidzę i w którym nienawidzę równie mocno siebie.

Dzień w którym dokładnie 2 lata temu ROZJEBAŁO mi się życie,którego wciąż nie jestem wstanie naprawić.Pękło mi serce,którego nie jestem wstanie poskładać.

Tak bardzo chciałabym przestać TO pamiętać.